Coco van Rijn werd in 2016 genomineerd door de vakjury van de Debutantenschrijfwedstrijd met haar verhaal Een brommer cadeau. Ruim een jaar later tekent zij door de bemiddeling van Editio Agentschap haar eerste boekcontract bij Uitgeverij Moon.

Na de debutantenschrijfwedstrijd ging het allemaal snel. Coco kwam in contact met het agentschap van Editio en kreeg manuscriptbegeleiding van Wilma Geldof. Nu heeft zij haar contract getekend en in 2018 verschijnt haar debuut met de werktitel Chanel Co9 bij Uitgeverij Moon

Het werk gaat over een jong meisje, Sjaan geheten, dat in een verlaten plattelandsdorpje woont en dat net als alle andere plattelandsdorpen te maken heeft met een grote leegstroom. Het enige vermaak is een verlept buurthuis in de schuur bij het huis van haar beste vriend. Wanneer de burgemeester besluit om ook het buurthuis te sluiten en haar vriend en zijn moeder te laten verhuizen naar een appartementje in de stad, komt Sjaan in actie om dit te voorkomen.

We spraken met Coco van Rijn.

Wanneer ben je begonnen met schrijven?

Ik heb het altijd leuk gevonden om verhalen te schrijven. Zodra ik woorden kon samenstellen maakte ik er kleine verhaaltjes van. Ik las alles wat los en vast zat en als ik iets interessant vond, prutste ik daarna aan een eigen verhaal met een vergelijkbaar thema. Zo werkte ik als kind aan een stripboek over de oerknal, omdat ik vond dat iedereen daar meer van moest weten. Ik was heel teleurgesteld toen mijn zussen het niets vonden en buiten gingen spelen toen ze het bekeken hadden. Ik weet nog dat ik er vervolgens een paar scheldwoorden in verwerkte om het aantrekkelijker te maken.

“Er zit altijd een verhaal in mijn hoofd.”

Waarom schrijf je?

Er zit altijd een verhaal in mijn hoofd. Ik merk dat als ik naar dingen kijk of gesprekken voer, dat ik dit automatisch vertaal naar geschreven tekst. Ik vraag me dan meteen af hoe dit een verhaal zou kunnen worden. Ik schrijf die dingen lang niet allemaal op, daar zou ik een dagtaak aan hebben.

Waarom heb je een kinderboek geschreven?

Daar heb ik niet een heel specifieke reden voor. Maar als ik erover nadenk, denk ik dat ik het voor dit moment een veilige keuze vind. Mijn schrijfsels draaien vrijwel altijd om een zwaar thema. Wanneer ik een tekst voor volwassenen schrijf, voelt dat niet altijd goed. Alsof ik het morele recht nog niet heb dat te doen. Met het korte verhaal ‘Een brommer cadeau’ had ik daar bijvoorbeeld ook last van. Wie ben ik om in de schoenen te gaan staan van de vader wiens zoon slachtoffer is van een vreselijk verkeersongeluk? Met een kinderverhaal  ligt dat anders. Ik ben zelf kind geweest, ik heb met kinderen gewerkt en heb er zelf drie. Bovendien kan ik zware thema’s aanstippen en dialogen toch luchtig en zelfs grappig maken.

“De nominatie bij Editio gaf me een extra boost om ermee door te gaan.”

1. Hoe ga je te werk?

2. Fragmentarisch. Een ander zou het misschien chaotisch noemen. Een manuscript is voor mij een soort legpuzzel. Ik begin zomaar ergens en langzamerhand ontvouwt zich een verhaal. Meestal gaat het een heel andere kant op dan ik vooraf bedacht had. Dat kan frustrerend zijn, maar tegelijkertijd is het erg leuk wanneer een nieuw, onverwacht puzzelstuk, de boel helemaal op zijn kop zet. Soms zet ik in een opgeruimde bui een plot uit in tabelvorm en ga dat dan aan de hand van een planning uitwerken. Tevergeefs, het heeft nog nooit iets moois opgeleverd. Het is een beetje als met mijn boodschappenlijstjes. Dat is ook nog steeds een –  hoe zal ik het noemen – organisch leerproces.
   

   Had je voor de debutantenschrijfwedstrijd al eerder aan wedstrijden meegedaan?

1. Ik had dat jaar aan drie wedstrijden meegedaan, puur om te kijken of mijn teksten kwaliteit in zich hadden. Ik leg niet snel teksten aan anderen voor en wedstrijden zijn een vrij anonieme manier om erachter te komen of iets goed is. Voor alle drie de wedstrijden kreeg ik een long- of een shortlist-nominatie en dat was voor mij de bevestiging dat het lekker ging met schrijven. De nominatie bij Editio gaf me een extra boost om ermee door te gaan.

Coco van Rijn tekent bij Uitgeverij Moon

2. Welke positie heeft het schrijven nu in je leven?

3. Zoals bij veel mensen bestaat de dagelijkse realiteit uit het in de lucht houden van meerdere ballen. Het mooie aan verhalen vind ik dat je er in eerste instantie alleen je hoofd voor nodig hebt. Ze zijn er altijd en je kunt met ze leven terwijl je bijvoorbeeld een onkruidplaag in de tuin te lijf gaat of de zoveelste vergeten boodschappen doet. Zodra de mogelijkheid zich voordoet de verhalen op papier vast te leggen, doe ik dat. In praktijk betekent dit dat ik in de avonduren en in de weekenden schrijf. Als dat lukt, geeft het me veel energie.

1. Wat heeft de manuscriptbegeleiding van Wilma Geldof bijgedragen aan je schrijven?

2. Ik vond het erg spannend om mijn manuscript te laten beoordelen. Gelukkig was Wilma enthousiast over het verhaal en kon ik me goed vinden in haar feedback. Zo deed ze concrete suggesties om nog meer spanning in het verhaal te brengen en ging daarnaast letterlijk met een rode pen door de tekst. Haar advies en begeleiding leverden me nieuwe inzichten en op basis daarvan heb ik de puzzelstukken van het verhaal nog eens goed door elkaar geschud. Dat heeft het verhaal absoluut goed gedaan.

2. “Het is fijn om een partij te hebben die over een netwerk aan uitgevers beschikt en die de lijntjes kan leggen.”

Kun je vertellen hoe je bij Uitgeverij Moon terecht bent gekomen?

Na de nominatie in 2016 ben ik in gesprek geraakt met het Editio agentschap. Zij hebben mij vervolgens op weg geholpen om uit te zoeken wat een goede, volgende stap zou zijn en adviseerde mij om eerst een manuscriptbegeleiding te laten doen door Wilma Geldof. Toen ik de suggesties van Wilma verwerkt had, gaf Editio aan dat het werk nog niet perfect hoefde te zijn en dat zij het een goed idee vonden om op zoek te gaan naar een uitgever. Al snel hebben zij mijn manuscript voorgelegd aan Uitgeverij Moon. Nadat de uitgever een aantal hoofdstukken van het manuscript had gelezen, was ze enthousiast en gaf ze aan dat ze wel meer wilde lezen. Daarna werd het gepitcht bij de directie, die ook meteen akkoord was. Het was voor mij heel prettig dat Editio voor me op zoek ging naar een uitgever. Het is fijn om een partij te hebben die over een netwerk aan uitgevers beschikt en die de lijntjes kan leggen.

Denk je nu anders over je toekomst, nu je wordt gepubliceerd bij Uitgeverij Moon?

Ik beperk me het liefst tot het denken over de zeer nabije toekomst. Op dit moment vind ik het vooral heel prettig dat ik word gekoppeld aan een redacteur bij de uitgeverij. Ik kijk ernaar uit dat ik straks een goede sparringpartner heb waarmee ik teksten en ideeën kan delen.

“Wat is nu eigenlijk een schrijver? Iemand die van schrijven houdt? Iemand die veel schrijft? Iemand die publiceert?”

Vind je jezelf nu echt schrijver?

Dat is een lastige vraag want wat is nu eigenlijk een schrijver? Iemand die van schrijven houdt? Iemand die veel schrijft? Iemand die publiceert? Of misschien iemand die al veel gepubliceerd heeft? In elk van deze gevallen, zal het antwoord anders zijn.

Staat er al een volgend boek op stapel?

Ik werk nu aan een manuscript dat ik drie jaar geleden al schreef maar waarvan ik wist dat het anders moest. Sinds kort kan ik er met een kritisch oog naar kijken. Het verhaal is nog te lang, thematisch zwaar en stiekem te educatief. Dat laatste is natuurlijk destructief voor de spanningsboog in een kinderboek. Ik denk dat ik nu weet hoe het anders moet en ben benieuwd waar het herschrijven toe zal leiden.

*