Het verhaal gaat als volgt: in 1934 ontdekt de jonge schrijver Arnold Samuelson een verhaal van Hemingway in het blad Cosmopolitan. Het verhaal heet 'One Trip Across' (dat later zal worden opgenomen in Hemingways roman 'To Have and Have Not'), en het maakt een gigantische indruk op de dan 22-jarige Samuelson. Dermate veel indruk, dat hij zijn hele hebben en houden bij elkaar pakt en besluit om richting Florida te liften - met als eindbestemming Key West, de woonplaats van Hemingway. Wanneer hij daar aankomt, en zijn literaire held om schrijfadvies vraagt, drukt Hemingway hem een lijst in de handen; een lijst bestaande uit 14 boeken en twee korte verhalen, verplicht leesvoer voor iedereen met schrijfaspiraties.

Schrijvers opgelet: de Debutantenschrijfwedstrijd is weer begonnen! Zend vóór 7 januari jullie mooiste werken in bij de Stichting Beter Schrijven, die de wedstrijd dit jaar organiseert. Omdat kwaliteit bij de Stichting net als bij Editio hoog in het vaandel staat, is besloten om dit jaar af te zien van de publieksprijs. Je werk zal uitsluitend beoordeeld worden door een vakjury van professionele schrijvers, die zich zal buigen over de categorieën Fictie, Non-fictie, Poëzie/ Slam Poetry en Toneel. Dit jaar bestaat de jury onder anderen uit Babs Gons (poëzie), Mirthe van Doornik (fictie), Thomas Verbogt (fictie), en Joris van Casteren (non-fictie).

Pauline Slot debuteerde in 1999 met ‘Zuiderkruis’, het best verkochte debuut van dat jaar.  Sindsdien verschenen nog zes romans, waaronder ‘En het vergeten zo lang’ (2010) en ‘Soerabaja’ (2012). Literaire non-fictie volgde in 2014, met het zeer goed ontvangen ‘De hond als medemens’.  Ze is naast schrijver ook tutor van de cursus fictie-3, die op 23 oktober weer van start gaat. Om alvast in de sfeer van haar schrijven te raken, publiceren we hier een fragment uit haar laatste boek, 'Dood van een thrillerschrijfster', dat in 2016 verscheen bij De Arbeiderspers.

Het schrijven van een roman kan je helpen bij het verwerken of afsluiten van een bepaalde periode in je leven. Elke Geurts, auteur en Editiotutor, schreef eind 2017 het boek ‘Ik nog wel van jou’. Maar hoe gaat dat nu eigenlijk in zijn werk: het schrijven van een roman? Bekijk deze video, waarin Elke over het boek en het schrijfproces vertelt,  of schrijf je in voor de cursus Fictie-1, die vanaf 16 oktober weer van start.

Schrijfster Elke Geurts publiceerde in 2017 de goed ontvangen roman 'Ik nog wel van jou'. In de tussentijd heeft ze echter niet stilgezeten: ze schreef columns voor o.a. Trouw, en er is een nieuw boek op komst. Daarnaast begeleidt ze de Editiocursus Fictie-1, waar ze cursisten leert om het beste uit hun verhaal naar boven te halen.

Waar de meeste mensen snel de koppen van de krant scannen tijdens het ontbijt, gaat de Amerikaanse schrijver Austin Kleon zijn exemplaar iedere ochtend te lijf met een dikke zwarte stift.  Daarmee treed hij in de voetsporen van schrijvers en dichters als William S. Burrough en Tristan Tzara, die zich in het verleden ook al aan deze vorm waagden. Blackout poetry of stiftdichten, in het Nederlands, is op het eerste gezicht een simpel concept. Neem een stuk tekst, maak een selectie van woorden die samen een nieuwe tekst kunnen vormen, en kras de rest weg. Wat je overhoudt is een gedicht, losse eilandjes van woorden tegen een achtergrond van zwart.

'Tirade van Speeksel', door Lilian van Ooijen. Ik was een kaaskop. Zij was zwoel. De hele week al. Haar nichtje H. en zij bevonden zich biologisch gezien op hun hoogtijdagen. Hun donkere haar was lang en glanzend. Ranke benen, bruin van de olijfolie, die zij dagelijks lieten rusten op het opblaasbootje op het Lago Maggiore, zo vertelde zij.

Dankbaarheidsdagboek, een gedicht van Jasmijn Lobik.

Onder de appelboom, door Marthe van Bronkhorst. We zaten onder een appelboom bij een kampvuur dat met de minuut aan levensvatbaarheid verloor. Drie houtblokken steunden op elkaar, op een manier zoals voetballers elkaar omhoogheisen na de drinkpauze van de verlenging. Daartussen zaten allerlei kleine, mikado-achtige natte takjes waar de blaadjes van de heg nog aan zaten. We vroegen I. of ze die had uitgetrokken of op de grond had gevonden. ‘Ja,’ antwoordde ze alleen.

Joris van Casteren (1976), de ‘koning van de literaire constructies’, was op zijn eenentwintigste al redacteur bij het weekblad De Groene Amsterdammer. Sindsdien leverde hij bijdragen aan opiniebladen en kranten, en schreef hij meerdere juichend ontvangen boeken. We interviewden hem over zijn laatste boek, 'Moeders Lichaam'.