Foto: Pixabay

Een ultrakort verhaal over kleine gebaren bij grote gebeurtenissen.

We waren in ’t Roosje, ’s middags na de begrafenis, Luuk en ik. Onze vriend was laat, vast nog bezig met zijn zaakjes, dus wij wachtten bij de flipperkast.

Luuk had heel de ochtend lang gezwegen, alleen bij het graf sprak hij zacht: ‘het is mijn vader niet.’ Ik was de enige die het hoorde, want ik stond naast hem. Misschien had ik hem moeten troosten, maar ik zei: ‘daar is hij, luister!’ In de verte klonk de claxon van een brommer. Een laatste groet of een belofte, wij moesten gissen wat het was.

De tijd verstreek, het frituurvet siste, soms knipperde de flipperkast. ‘Hij komt niet meer,’ zei Luuk, ‘laten we spelen,’ en wierp zijn muntje in de gleuf. De deur vloog open en daar was hij, Luuk boog het hoofd en maakte plaats. ‘Valt er vandaag nog iets te beleven,’ zei onze makker en sloeg de kast op tilt.