Een ultrakort verhaal over orde, afspraken en gevolgen.

Ik ben een beslisser. Ik ben streng, maar wel rechtvaardig. Ik geloof in dit systeem. Dat hebben we immers met zijn allen democratisch afgesproken. Het zijn een boel regels, dat is waar. Maar zeg nou zelf, anders is toch het einde zoek? Bovendien, orde heeft zo zijn esthetiek.

Ook wil ik graag houvast. Dat wordt me volop geboden: vaste werktijden, een mooi pensioen. En dat bureau neemt niemand me af. Niet tot de volgende reorganisatie, in ieder geval. Dat we met zo velen zijn maakt mij niet uit. Liever een nummer dan een eenzame wolf. Mijn vrouw is het met mij eens. Haar heb ik op de afdeling leren kennen.

We praten nooit over ons werk. Dat moet je van privé gescheiden houden. We hebben het goed voor elkaar, met onze spaarhypotheek. We weten beiden graag waar we aan toe zijn. Daarom hebben we ook precies afgesproken wat de taken zijn in huis.

Maar laatst moest zij overwerken en kon de vaatwasser niet uitruimen. Ze stelde voor van taak te ruilen, maar uitzonderingen heb ik nog nooit gemaakt en dat was ik ook nu niet van plan.

Gelukkig hebben we alles vastgelegd, dat scheelt advocatenkosten._____