In augustus nam Editio haar intrek in een boerderij in Drenthe, om daar met een groep enthousiaste jonge talenten aan het schrijven te slaan: de Lage Landen Schrijfweek 2019 was een feit. In dit magazine blikken we terug op de week. We stellen we de deelnemers aan je voor, en bieden hun werk een podium. Met deze keer: een verhaal van Marthe van Bronkhorst, dat ze schreef onder de Drentse appelbomen.

Onder de appelboom
door Marthe van Bronkhorst

We zaten onder een appelboom bij een kampvuur dat met de minuut aan levensvatbaarheid verloor. Drie houtblokken steunden op elkaar, op een manier zoals voetballers elkaar omhoogheisen na de drinkpauze van de verlenging. Daartussen zaten allerlei kleine, mikado-achtige natte takjes waar de blaadjes van de heg nog aan zaten. We vroegen I. of ze die had uitgetrokken of op de grond had gevonden.
‘Ja,’ antwoordde ze alleen.
Ik keek naar C naast me, grijze C., want ik kon haar niet goed in kleur zien met de minivlam en ik vroeg me af of ik zo bij een kampvuur had gezeten toen ik 18 was. Met een paardenstaartje, een beetje onderuitgezakt. Ik vroeg me af wat haar tweede naam was, wat haar ouders deden, wie haar vriendinnen op de middelbare school geweest waren en van wie ze fan was geweest, vroeger. Nog niet zo lang geleden vroeger.
I. probeerde het hout te porren met zo’n mikadotakje.
Hij vatte vlam.
Dit had kortdurend effect en iedereen – I., C., K, R., ikzelf en het vuur – laaide even op. C. lachte oranje, omdat haar hele gezicht oranje was. Nu bedacht ik weer dat ze een klas overgeslagen had en dat ze mijn vragen juist kinderachtig zou vinden. Wat ging ze studeren en waarom, Amerikaanse of Britse literatuur en naar welk land wil je nog heen reizen voor je dood gaat?
‘Laten we naar Vledder gaan,’ zei K., ‘daar is een discotheek denk ik.’
Niemand wist waar Vledder lag ten opzichte van ons kampvuur. We hadden op onze wandeltocht het bordje WELKOM IN VLEDDER gezien en één weiland later VLEDDER (streep erdoor) TOT ZIENS. Wat daartussen zat was niets, nog geen koe. Eén appel lag in het gras, niemand wist hoe die daar was gekomen. Misschien was Vledder in de tussentijd verplaatst of weggehaald, maar hadden ze nog geen tijd gehad voor de bordjes.
Dorpen komen op en vergaan weer, net als bloemen eigenlijk. Ik zag ooit een timelapsefilmpje van New York vanaf 1609. Je ziet in een hoek een paar huisjes ontstaan en aanplakken aan elkaar, dorpen ontstaan en weer vergaan, opgeslokt worden in grote steden, die uitdijen en afslanken, een gezwel ernaast ontstaat, de twee bulten voegen zich samen, monsterlijke slangen slokken dat weer op, er ontstaat iets eivormigs en nog iets ernaast. Het filmpje gaat door tot 50 jaar in de toekomst, als de voedselbronnen op zijn en de zeespiegel stijgt. Het krimpt en verwelkt en de compost wordt weggevaagd.
C. vertelt over haar jongere zusje en ik realiseer me dat mijn jongere broertje mij nooit in leeftijd zal inhalen, hoe hard hij ook groeit, hoe hard ik ook ben uitgegroeid.
‘Ik vind tijd raar.’ Is uiteindelijk het enige wat ik zeg.
Een ronde vuurkorf met nazomerregenwater was niet de beste bodem voor dit vuurtje. We geven een wijnfles door, iedereen komt er voor zichzelf achter dat die leeg is. Op dat moment valt een appel, die duidelijk al heel lang wachtte om op ons toppunt van onachtzaamheid, zijn dramatische icarusval in te zetten.
We schrikken allemaal.
Zou die appel als hij het wilde, wel ver van de boom kunnen vallen?

Marthe van Bronkhorst vindt proza de allermooiste vorm. Hoewel ze houdt van poëzie en de theatertekst, is poëzie voor haar meer het beschrijven van een druppel, met alle aspecten van de lichtval en breking van de stralen van dien.  Proza is daarentegen voor het beschrijven van de hele stroom van berg tot meer. En dat vindt zij het interessantst. Ze volgde een schrijfweek bij Das Mag, en begon daarna met het schrijven en uitvoeren van theaterteksten.  Haar voorstellingen zijn intussen in bij de Tekstsmederij (Insomniacs, 12 juni 2019, Tekstsmederij Presenteert) en Fringe Festival 2019 in productie.