Tamara Baars won dit jaar de publieksprijs van de Editio Debutantenschrijfwedstrijd met haar non-fictie verhaal Er is iets ergs gebeurd. Ze won daarmee onder meer een schrijfopleiding bij Editio. Momenteel is Tamara bezig aan haar eerste manuscript dat ze wil uitgeven in eigen beheer. In deze blog lees je waarom zíj de touwtjes in handen wil houden. Rouwen & Schrijven is een serie van 3 blogs over hoe je schrijft met tissues naast het toetsenbord en een loodzwaar verdriet.

Rouwen & Schrijven

Vorige week vrijdag bezocht ik met een goede vriendin de afstudeervoorstellingen van acht studenten die de opleiding Creative Writing hadden afgerond. Die opleiding wordt verzorgd door de Hogeschool voor de Kunsten waar ik werkzaam ben als P&O-adviseur. Anderhalf uur zat ik me te verlustigen aan de authentieke teksten die deze jonge creatievelingen over hun publiek uitstrooiden. Mijn geest werd geprikkeld, de energie borrelde. Maar tegelijkertijd zat er een duiveltje op mijn schouder dat mijn oorschelp gemeen vastgreep en er minachtend in siste: ‘En jij wilt een boek uitgeven? Te midden van dit geweld aan talent?’

“En daar zag ik hem opeens weer, na lange tijd. De buurman.”

Het duiveltje verdronk ik na afloop van de voorstelling vakkundig in een paar biertjes en de aangename prikkeling van de geest hield aan. De goede vriendin en ik raakten op een terras aan de praat over passie, ongeacht waarvoor. Waarbij we er helaas niet in slaagden een beter woord voor passie te bedenken. Vanaf rechts waaiden flarden gitaarmuziek over ons hoofd die ons overhaalden naar het rockcafé te gaan waar een liveband stond te spelen.

En daar zag ik hem opeens weer, na lange tijd. De buurman. Niet de mijne, maar die van mijn broertje. De bovenbuurman die hem dood vond toen hij na een avond muziek maken in datzelfde rockcafé ‘s nachts langs de half geopende voordeur van mijn broertje liep. De buurman en ik, we zagen elkaar maar zeiden niets. Dat ging vaker zo, die paar keer per jaar dat we elkaar tegenkwamen. Alsof de wetenschap elkaar gezien te hebben, genoeg was.

Het rockcafé deed de felle lichten aan. Tijd om de avond af te ronden. Genoeg geprikkelde geest, genoeg gitaren, genoeg gedronken. In een golvende lijn fietste ik naar huis.

“Ook hij siste smalend in mijn oor: ‘Wil je het nog steeds, zelf je boek uitgeven?’ Ja, dat wil ik nog steeds. “

De volgende ochtend wist ik dat ik de rest van de dag herinnerd zou worden aan de avond ervoor. I’m getting too old for this shit. Een nieuw duiveltje sprong bij het ontwaken op mijn schouder. Ook hij siste smalend in mijn oor: ‘Wil je het nog steeds, zelf je boek uitgeven?’ Ja, dat wil ik nog steeds. Ook – of misschien juist – nadat ik getuige was van een nieuwe lichting literair talent. Dat ik diezelfde avond ook De Buurman tegenkwam, beschouwde ik als een extra teken.

“Ik wil voelen hoe het voelt, het moet door mijn vingers gaan, door mijn buik.”

Waarom wil ik het zo nodig in eigen beheer doen en niet bij een uitgeverij? Het is sowieso niet eenvoudig een voet tussen de deur te krijgen bij een uitgever. Maar dat is voor mij geen argument. Ik wil de touwtjes volledig in handen hebben. Daar gaat het me om. Ik wil mijn verhaal zelf de wereld in helpen en alles zelf beslissen, van het eerste hoofdstuk tot het nawoord, van omslag tot titel. Ik wil voelen hoe het voelt, het moet door mijn vingers gaan, door mijn buik.

Ook het tweede duiveltje verdronk ik, dit keer in kopje thee. Weg met die saboterende stemmetjes. Het is mijn verhaal, mijn boek, over mijn overleden broertje en ik ga het zelf uitgeven.  

Dit was het derde en laatste deel van de mini-serie Rouwen & Schrijven? Heb je de andere twee gemist? Zonde! Die waren namelijk ook heel mooi! Geen zorgen, lees hier Rouwen & Schrijven DEEL I en Rouwen & Schrijven DEEL III.