Liesbeth Wieggers heeft een grote belangstelling voor levensverhalen die ontroeren, het hart raken. Afgelopen zomer nam zij deel aan de Editio Masterclass in Rome.

In deze eerste van een korte serie blogs vertelt zij hoe ze, ondanks tegenslagen, toch haar droom verwezenlijkte en een korte film maakte.

*

“En toen was ik dus ineens producent.”

Zo’n vijf jaar geleden besloot ik een korte film te maken. Ik had jarenlang gewerkt als film-editor en wilde mijn droom realiseren om zelf meer verhalen te ontwikkelen. Zonder mijn werk op te zeggen volgde ik cursussen scenarioschrijven en deed mee aan schrijfwedstrijden. Samen met een regisseur en een kleine crew probeerden we bij de omroep financiering los te krijgen om één van mijn scenario’s te verfilmen. Toen dat niet lukte, besloten we met eigen geld en met mensen die bereid waren zonder honorarium mee te werken, de film toch te maken.

En toen was ik dus ineens producent en moest er van alles geregeld worden: locaties gezocht, vergunningen aangevraagd, acteurs gecast en figuranten opgeroepen. Terwijl ik niet voor niets editor was geworden: fijn in je eentje in een donker hokje zitten werken. Plotseling was ik medeverantwoordelijk voor een grote groep mensen. En voor veel actie.

‘In de drukte van de metro,’ daar begon mijn scenario mee. Na weken van verzoeken indienen en heen en weer bellen, kregen we een vergunning om met een groep van vijf man in de metro te filmen. Zo’n kleine crew leek ons voldoende Op die manier zouden we snel en flexibel zijn. We hadden toestemming om te filmen in de metro’s die de gewone diensten draaiden, als we de dienstregeling maar niet in de war schopten. Dat beloofden we, maar daar is niets van terecht gekomen.

Die vijf crewleden, dat werden er toch wat meer. Want ja, de cameraman wilde graag een assistent, dat werkte handiger in die moeilijke metro-omstandigheden. En filmen met bestaand licht in de metro zou lelijk beeld geven, dus ook maar een belichter ingehuurd, en een opnameleider en een productieleider, inclusief enkele assistenten voor de catering. Zeker dertig figuranten moesten door figurantenbegeleiders steeds op dezelfde plek neergezet worden.

“Of ik daar geen vergunning voor moest regelen,’ vroeg ik nog, maar mensen met ervaring op filmsets vonden dat niet nodig. ‘Gewoon proberen,’ zeiden ze.”

Met deze grote groep zouden we de hele dag heen en weer reizen tussen station Nieuwmarkt en Wibautstraat. En natuurlijk leverde dat bij het in- en uitstappen vertraging op. ‘Waar we in godsnaam mee bezig waren,’ vroegen de bewakers en ‘waar onze vergunning was.’ Gelukkig kon onze assistent-opnameleider (ja, ook maar een assistent voor de opnameleider geregeld) praten als Brugman. Hij ging met de bewakers in gesprek over AJAX en voetbal in het algemeen, het werd een gezellig samenzijn. Onze vergunning, waarop vijf crewleden vermeld stonden, hoefde hij niet meer te laten zien.

Voor de buitenscène had ik bedacht dat de hoofdpersoon over straat zou rennen. Daar moest een autootje voor komen zodat de cameraman met de hoofdpersoon kon meerijden. ‘Of ik daar geen vergunning voor moest regelen,’ vroeg ik nog, maar mensen met ervaring op filmsets vonden dat niet nodig. ‘Gewoon proberen,’ zeiden ze. Ondanks die optimistische insteek werden we door de politie van de weg gehaald. Gelukkig hadden we toen de benodigde shots al gedraaid.

“Ook heeft deze film deuren voor me geopend.”

Ik heb mezelf toen vaak vervloekt. Waarom moest ik als schrijver zo nodig een film produceren? De onrust van al die mensen om me heen; zoveel dat mis kon gaan.

Achteraf koester ik de ervaring en ben ik blij met wat het me heeft opgeleverd. Dankzij die inzet van zoveel mensen is mijn scenario omgezet naar een prachtige korte film, die op veel buitenlandse filmfestivals is vertoond. En die, wat ik hoopte, discussie opleverde.

Ook heeft deze film deuren voor me geopend: ik kan nu een volgende stap zetten in de ontwikkeling van een eigen speelfilmscenario.

Maar daarover later meer.

Volgende deel → 

Ben je benieuwd geworden naar de korte film ‘De 54’ waar het allemaal om gaat? Bekijk de film hier. 

*

Liesbeth werkte jarenlang als film-editor en monteerde speelfilms en televisieseries als Baantjer, All Stars, Gooische Vrouwen en In Therapie. Daarnaast schreef ze verhalen en ontwikkelde ze scenario’s voor korte films. Sinds 2014 richt ze zich enkel nog op haar grote passie: schrijven, en in datzelfde jaar won ze de ‘Opzij Verhalenwedstrijd’.