Liesbeth Wieggers heeft een grote belangstelling voor levensverhalen die ontroeren, het hart raken. Afgelopen zomer nam zij deel aan de Editio Masterclass in Rome.

In Deel I en Deel 2 van haar blogs omschreef Liesbeth hoe zij, als schrijver buiten haar comfortzone trad en een korte film ontwikkelde met een klein leger vrijwilligers. Vervolgens was de film te zien op diverse filmfestivals. Al deze stappen gingen niet zonder slag of stoot. In deze laatste blog laat ze de nieuwe fase van het proces: de aanvraag bij het Filmfonds om een speelfilm van haar korte film De 54 te maken.

*

En door!

‘De 54 is een goed uitgangspunt voor een speelfilm!’  kreeg ik vaak te horen. De korte film De 54, waarvoor ik het scenario schreef, gaat over een vrouw die niet ingrijpt als ze vermoedt dat een meisje tegen haar zin wordt meegenomen. Dit wegkijken, waardoor gevaarlijke situaties doorwoekeren, verdient een speelfilm, zo was de redenering. Dat vond ik ook en goedgemutst begon ik daarom zo’n zes jaar geleden aan de ontwikkeling van een scenario.

“Soms wil ik uitroepen: ‘Ik kan niet onderbouwen waarom deze scène erin zit. Ik vind-em gewoon mooi.’”

Voor deelname aan Sources 2, een Europees Scriptontwikkelingsprogramma, stuur ik de vereiste informatie in: synopsis, treatment, twee uitgewerkte scènes, omschrijving van het thema, karakteromschrijvingen, motivatie en  aanbevelingsbrieven. Tijdens de workshop die in Noorwegen wordt gehouden, stelt docent Miguel Machalski veel vragen: ‘Waarom deze personages, wat wil je met deze plotlijn vertellen, is dit de beste structuur voor je verhaal?’ Over sommige aspecten heb ik nog lang niet genoeg nagedacht, zo blijkt en mijn hersenen werken op volle toeren om het verhaal ‘rond’ te krijgen. Het is leerzaam, maar zwaar. Soms wil ik uitroepen: ‘Ik kan niet onderbouwen waarom deze scène erin zit. Ik vind-em gewoon mooi.’

In dit programma schrijf ik een volledig scenario. Toch stuurt het Filmfonds in Nederland me weer terug naar af.

Omdat ik een beginnend scenarioschrijver ben, moet ik voor het verkrijgen van financiële steun een heel traject doorlopen. En dat mag ik ook pas doen als ik een producent en een regisseur aan het project weet te verbinden. Gelukkig lukt me dat dankzij het scenario.

“Want er is altijd nog wel een slag te slaan, dat heb ik inmiddels begrepen.”

De eerste stap is een idee-check, waarmee we globaal aangeven wat het plan is en polsen of het project past in het scala aan films dat het Filmfonds ondersteunt. De reactie op ons voorstel is positief en we mogen een synopsis insturen, ook weer met de nodige bijlagen als karakteromschrijvingen, motivatie scenarist, regievisie, producentenbrief en brief van de dramaturg die mij gaat begeleiden. We zijn opgetogen als we ook de volgende stap mogen zetten: het aanvragen van treatment-subsidie. We verzetten bergen werk en leveren een scènisch treatment aan, waarin we het verhaal al in scènes omschrijven, maar nog geen dialogen gebruiken. Hierbij weer: karakterbeschrijvingen, regievisie en producentenbrief. Ik omschrijf de urgentie van mijn verhaal en maak een plan van aanpak: waar wil ik aan werken en wat zijn de punten die speciale aandacht verdienen? Want er is altijd nog wel een slag te slaan, dat heb ik inmiddels begrepen.

De gesprekken bij het Filmfonds verlopen over het algemeen positief, maar steevast krijgen we de opdracht mee nog een flinke slag te slaan. ‘En door!’ zeggen we, als we weer met een lijst opmerkingen en suggesties voor verbeteringen terug komen.

“Het verhaal verdient al dat werk.”

Kordaat gaan we aan het werk en nemen alles serieus, ook de opmerkingen die in eerste instantie misschien wonderlijk zijn. Zo krijg ik eens de vraag of de politieagent in mijn verhaal niet een makelaar zou kunnen zijn. Daar zit ik dan met mijn zorgvuldige motivering voor de keuze van juist deze personages. Stotterend zeg ik dat ik erover zal nadenken. En dat doe ik ook. Telkens weer.

Sinds de workshop op dat eiland in Noorwegen heb ik mijn verhaal een aantal malen compleet herschreven, andere structuren uitgeprobeerd, nieuwe personages opgevoerd en tientallen documenten geproduceerd. Een schijnbaar eindeloze exercitie. Toch denk ik dat al dat herschrijven en bijschaven het verhaal krachtiger heeft gemaakt. Het verhaal verdient al dat werk.

We wachten nu op bericht om de volgende fase, het schrijven van het scenario, in te mogen gaan. Ik hoop op weer een gesprek waarin wordt aangegeven dat we nog een slag kunnen slaan. En door! Mijn enthousiasme voor het verhaal ben ik nog lang niet kwijt.

*

De andere delen gemist? Lees hier Deel I en Deel 2 van Als schrijver buiten je comfortzone. Benieuwd hoe het met de aanvraag bij het Filmfonds afloopt? Hou de website van ‘De 54’ in de gaten. 

Liesbeth werkte jarenlang als film-editor en monteerde speelfilms en televisieseries als Baantjer, All Stars, Gooische Vrouwen en In Therapie. Daarnaast schreef ze verhalen en ontwikkelde ze scenario’s voor korte films. Sinds 2014 richt ze zich enkel nog op haar grote passie: schrijven, en in datzelfde jaar won ze de ‘Opzij Verhalenwedstrijd’.