Mini-schrijfwedstrijd: Valentijn

Het is een wedstrijd. Ik hou daar van, dat heb ik altijd al gedaan. Als jochie op de basisschool was ik een doorn in het oog van menig leraar. Zoals ik met mijn uitdagende kop recht op mijn doel afging en nergens anders. Lekker competitie. Het was óf het doel óf treiterend geklooi. Aan het einde van het jaar won ik dan altijd.

Met jou voelt het precies zo. Zoals jij me voor je laat rennen omdat ik jou wil vangen voor je valt. Voor jou train ik elke dag met het weekend inbegrepen. Op mijn vrije dagen train ik nog harder. Behalve de zondagmiddag wanneer ik met mijn maten een paar uurtjes in de kroeg hang. Het spijt me. Is dat de reden dat jouw uitdagende kop me elke dag een beetje meer ontwijkt?

Deze wedstrijd begon als een boontje. Ik wist vanaf dag 1 dat ik het zou het doppen, zoals ik die hoeveelheid aan partijtjes ervoor ook had laten zien. Een beetje focussen, een beetje uitdagen. Ik kan dat. Maar niemand wist mij te vertellen dat deze wedstrijd andere regels heeft. Dat jij de schildpad bent en ik de haas, uit dat verhaal van Aesopus. Omdat jij al was vertrokken voordat ik het startsein hoorde. En dat in dit spel onze banen een andere richting in gaan. En nu herken ik in die uitdagende kop van jou elke dag een beetje meer die uitdagende kop van mij. Al 16 jaar nu, sinds je geboorte.

Haar wegen liggen bezaaid met bloesems en bloed. Dat schreef de Noorse dichter toen hij jong was. Later koos hij voor de nazi’s en werd hij met het puin van de geschiedenis vermalen. Bloesems en bloed.

Wat is de liefde? Het is een cliché, het grootste cliché dat we hebben. Maar ieder woord is een cliché, ieder woord is platgetreden door de jaren. En toch hebben we ze nodig. We moeten ergens naar uit kunnen zien terwijl de tijd ons weer tot stof maakt.

Zes weken geleden is mijn eerste kind geboren, een zoontje. Het lage zonlicht viel de ziekenhuiskamer binnen toen hij de wereld in kwam. Hij werd aan het licht gegeven, zoals ze in Spanje zeggen.

Of een dag in juli in Frankrijk, boven in de Pyreneeën. Veertien jaar en voor het eerst verliefd, verloren in een droom die nooit kan eindigen. Het verlangen dat over een mens komt, als een wind die opsteekt uit schonere streken.

De liefde begint in eenzaamheid en eindigt in eenzaamheid. Maar als we haar gekend hebben, is er iets veranderd: we kijken anders naar bloemen en rivieren, naar een herfstdag aan zee, naar de schemering die over steden komt.

De wegen achter ons en voor ons liggen bezaaid met bloesems en bloed. Maar dit is het enige pad dat we kunnen gaan, de enige weg die we kunnen lopen van het eerste zonlicht dat onze ogen binnenvalt op een heldere winterdag, tot de laatste onsterfelijke avond.

We stonden bij de kassa. Mijn geliefde legde onze boodschappen op de band, vertrouwde dingen, dingen die we in de loop der jaren als ‘onze dingen’ waren gaan beschouwen. Vlinderpasta, oesterzwammen, paprika, courgette en… een prei.

“Is dat onze prei?” vroeg ik.“Ja,” zei hij.“Maar we hebben toch nooit prei?” “Ik zag een kordate vrouw bij de groente,” zei hij. “Ze pakte een paprika, een courgette, een zak uien, en een prei. Zonder aarzeling, zonder wikken en wegen, zonder kijken of ze wel goed waren. Gewoon. Een bal, een staaf, een stok, en verder met je leven. Dat wilde ik ook.”Hij liep naar het uiteinde van de band en ik dacht aan hoe je het in een flits kunt weten, wat je van iemand vindt, of zelfs: of je je leven met iemand wilt delen, en dat als je met iemand samenwoont er misschien wel tientallen flitsen per dag zijn. Hoe hij kauwt, zijn schoenen uittrapt, even door zijn haar gaat als hij langs de spiegel loopt. De kleine dingen die stiekem de grote dingen zijn, de redenen om uit elkaar te gaan, of om voor altijd bij elkaar te blijven. Ik keek naar hem, tas in de hand, blik op het scannende meisje, wachtend op zijn prei. “Voor altijd,” dacht ik tevreden. We liepen naar buiten. “En, was het eigenlijk gelukt?” vroeg ik.“Nee, dat niet,” zei hij, “ik heb toch gekeken of er een plekje op zat, maar we hebben nu wel een prei.”