Winnaar Mini-Schrijfwedstrijd: Bevrijdingsdag
Sonn Franken wint de Mini-Schrijfwedstrijd: Bevrijdingsdag met het verhaal ‘Nu het hart nog bevrijd’.
Nu het hart nog bevrijd
Het was de ochtend van Bevrijdingsdag. Een grote groep mensen klonterde langzaam samen bij het prieeltje op de begraafplaats met de dikke boom. De burgemeester zou zijn jaarlijkse praatje houden. De boodschap van vrede en hoop werd gekoppeld aan het besef dat onze vrijheid een dure prijs kende. Een schelle kreet “kankerjoden” versplinterde de serene stilte die de aanwezigen terug had genomen in de geschiedenis. Even snel als de jonge snaken verschenen waren, verdwenen ze ook weer op hun opgevoerde scooter. Menigeen had opgekeken, een enkeling gevloekt, de meesten alleen maar naar elkaar gekeken. Het gemis aan kennis bij de vluchtende jongelingen haast net zo groot als bij menig aanwezige. Overheerst het gevoel van erbij horen te zijn, zich belangrijk te voelen, het piëtisch terugkijken op het verleden?
Achteraan bevond zich een oude strijder, een enkel herkenningsteken op zijn vage tenue. Zittend in zijn rolstoel kreeg hij weinig mee van de ceremonie achter die haag van blinkend metaal op trotse borsten. De symboliek ontging hen die met pracht en praal voorop gingen in een gebaar van arrogante zelfgenoegzaamheid. Deze gebeurtenis belangrijker dan de diepliggende betekenis, belangrijker dan zij die met hun leven betaald hebben. Toch, een sprankje hoop, als enkelen met een echte traan, ondersteund door de jongste generatie, langzaam hun weg in de ceremonie vinden. Niet de functie, noch het glinsterende symbool van sociale status, is de oorzaak van hun aanwezigheid. Slechts het besef van verlies, de prijs die betaald is en de hoop dat zoiets nooit meer het hart raakt, vormen de basis van besef. Besef dat vrijheid een groot goed is en de bedreiging van vrede nimmer mag worden onderschat. Alle indrukken op mijn netvlies, de gevoelens opgesloten in mijn hart en de tranen in mijn ziel, verzamelen woorden, vormen sporen van zinnen en schetsen de contouren van mijn gedachten. En toen schreef ik:
Bevrijding
Tijd valt om, breekt haast onder
de druk van een verleden dat
zucht onder het juk van nu.
Die ene minuut stilte giert
door menig hart en bespeelt
het gemoed in stramme houding.
Het boek bladert door om
nooit iets echt te leren van
hetgeen de tijd ons bracht.
Hoe parmantig de schoenpunten
zij aan zij, gepoetst in zwart egoïsme,
zich verschuilend in de massa.
De kans draagt de hoop die door
dringt tot de graven van hen
die wij herdenken, elk jaar weer.