Schuldig fietspad

Tien jaar geleden fietste ik over dit fietspad naar mijn werk. Een uur voordat daar schoten zouden klinken en een mes in menselijk vlees zou verdwijnen. Het zal het overlevingsmechanisme van de mens zijn dat heeft voorkomen dat de horror daarvan nooit helemaal bij me is doorgedrongen.

Het was nieuws dat al het andere nieuws verdrong. Weet iemand nog dat Gerrie Kneteman die dag dood van zijn mountainbike viel? Er volgde discussie. Op televisie en op straat. Dat ging er bij tijd en wijle fel aan toe. En misschien ligt het aan mijn verbeelding maar het was ook alsof we die eerste dagen na de tweede november van 2004 wat voorzichtiger met elkaar waren in de buurt. Dat er begrip werd gezocht waar voorheen slechts onverschilligheid en verongelijktheid bestond.

Alle media-aandacht, die de moord gepleegd op een paar honderd meter van mijn voordeur vaak van een bizar ver-van-mijn-bed-show gehalte voorzag, maakte duidelijk dat wat gebeurd was niet normaal was en dat was goed. Want we moeten dit soort daden van waanzin niet normaal gaan vinden. Aan de andere kant gun ik de daders van dit soort misdaden die media-aandacht niet die ze zo graag zoeken en wens ik hen en hun gedachtegoed die plaats toe waar slechts dat bestaat ​wat van de diepste onbeduidendheid is.

Wouter de Moor | Amsterdam